isbn 9789079202980, 32 blz.
Boekverzorging Dooreman
Op een gewone namiddag, echt doodgewoon,
het licht hing nog een vaatdoek te zijn
boven het opmerkelijk geasfalteerde pad,
het is wel Patatonië waar elke mobiliteit
voor de mensheid zonder motor aangewezen
is op strookje en kassei, op die gewone
namiddag kwam ons tegemoet niemand minder
dan de vriendelijke mens.
Marc Kregting vertelt
in De vriendelijke mens over een
migrant die na de val van de Muur naar het westen kwam. Hij beproefde zijn
geluk in het land Patatonië. Daar nam hij elke klus aan. Nu zit hij alweer
jaren bij cateringbedrijf Senseo Planvacuüm. Collega’s zijn van dezelfde
generatie als zijn dochter die hij in zijn eentje heeft opgevoed. Die studenten
houden zich bezig met onbegrijpelijke kwesties als rechten.
De vriendelijke mens
snapt hen niet. Hij wil gewoon werken, voor de toekomst van zijn oogappel. Ook
krijgt hij brieven. Ze stellen dat ze hem niet thuis hebben aangetroffen en
reppen van achterstallige betalingen. Hoe lost de vriendelijke mens dit op?
Vooralsnog verdubbelt hij zijn inspanningen. Voor zijn dochter? Vergeet hij
niet iets?
Na meer dan tien jaar
dichterlijk zwijgen neemt Kregting de draad van poëzie op. Met horten en stoten
en tegelijk lyrisch ontvouwt hij een globaliseringsdrama. De vriendelijke mens wil onontkoombaar zijn in overgave en
blindheid.
‘Hoe past dit alles in elkaar? (…) Wat ik weet, is dat deze passage me overrompelde door het lekkere ritme en het spel met lange en korte klanken. Het taalplezier werkt aanstekelijk en zorgt paradoxaal genoeg voor een relaxtere leeservaring, omdat je niet alles hoeft uit te vlooien. Het verhaal legt het hier af tegen de taalbombast en het vakmanschap van Kregting, maar dat lijkt hij ingecalculeerd te hebben’ (Obe Alkema, NRC Handelsblad)
‘De Kreg is back, versgewijs, en hoezeer (…) Gekwinkeleer die/dat mij gelukkig maakt.’ (Laurent De Maertelaer, Goodreads)
‘Kregting speelt een vrijzinnig spel met de regels van de vrijheid. Een universeel, rauw verhaal over de vluchteling, voor een heel klein, fijnzinnig publiek.’ (Hanz Mirck, Tzum)
‘Dit is een poëzie van toespelingen, hyperlinks, als muziek zonder rustpunten, een soort onstuimige post-punk of avant-jazz. (…) De soepel geformuleerde en onnavolgbare zinnen blijven nergens bij stilstaan, de ene vergelijking vergelijkt de andere vergelijking. (...) Oké, kom maar door, duizelingwekkende gelijktijdigheid.’ (Alfred Schaffer, De Groene Amsterdammer)
‘Veellaags, met tal van citaten en soms
aanleunend tegen wat Nabokov posjlost noemde’ (Gerard Scharn, Meander)
‘een goed klinkend maar ook nogal eigenzinnig, meertalig, breedsprakig en moeilijk te vatten levensverhaal’ (Remco Sleiderink, Goodreads)